Зошто секогаш се враќаме онаму каде што нема ништо друго освен пепел? Како можеш да помислиш дека нешто што било повеќе дрво отколку огноотпорен метал вреди да го исплаќаш одново ?
Ниту еден оган не може да замени само еден пламен, но не мислете дека +50 степени можат да им помогнат на -50. Останува чиста пустелија.
Вината? Најмоќното оруже дефинитивно, но каде со неа ? Сигурно сме подобри од тоа понечисти од некого да го каменуваме полека и најболно со понекое парченце вина. Класична непочит, чисто предавство, непростлива изневера.
-„Ама, јас го сакам, го сакам толку многу што навечер тој сигурно не може да спие, затоа што е буден во моите соништа. Го љубам толку многу што секогаш сум ненаситна од него. Мојата немир може да ја смири само тој. Во моменти кога ми се кине и душата и срцето мислам само како би ми било кога тој би бил до мене. Секое ќоше, секој стих, секоја слика наликува на него, умирам по спомените, а знам дека од спомени не се живее. Си ја заситувам гладта во некоја залутана ноќ со него, случајно, судбината пак не довела еден до друг и каде? Каде да одам понатаму кога желбата само да го бакнам е поголема од таа да ги оживеам спомените повторно? Нема доверба, ми се превртува се во стомакот, и тоа не се пеперутки, тоа е чувството на одвратност, гадење при помисла на секоја протечена солза … и знам. Погрешно место и погрешно време, и тогаш и сега, нашата љубов е практично невозможна. Да најмил, затоа што, нашата љубов не е доволна.“
Што ако го сакам? Што ми носи непочитуваното љубење? Искривени погледи, едно ладно „Здраво“ само затоа што единствено тоа си го должиме еден на друг. Желбата да бидеш со некого, да го сакаш најмногу и потоа да си со него и нешто да не ти дозволува да му се доближиш, не буквално, метафорички. Како да се пазиш од самиот себе.
Не сожалувајте, иако, секогаш е човечки да испаднеш добар, ама не секој го заслужува тоа човечко однесување, затоа што, не секој е човек.
Кога правите работи и потоа се прашувате „Зошто?“, веројатно не е поради сите тие причини кои почнуваат со „Затоа што… “, најверојатно е поради тоа што не знаете што уште да направите, немојте.
Љубовта може да биде само повод, никогаш причина. Причина може да биде само од негативна страна, да се прекине, и тоа ако ја нема.
На крај, на половина пат, секој пат само ќе го прегризнеш јазикот да не се опцуеш самиот себе, ќе подголтнеш уште една кнедла во грлото и ќе знаеш дека бесцелните работи во животот не даваат ништо друго освен лажна надеж за стара навика, кочници онаму каде што треба да додадеш гас и ѕидишта повисоки и од преродената гордост во моментот кога ќе треба да го видиш новото жарче оган.
На крајот од патот, може и да се случи чудо.
– Samantha York
Дневникот на Samantha York 